Feestjes

Annie, een meisje uit mijn class van History of Documentary Film (mijn vreselijkste vak) had me net als de andere klasgenoten uitgenodigd. Iedereen zou iets lekkers meebrengen, ik was 'van de drank'. Voor de party ging ik inkopen doen bij de Winn Dixie. Behalve dat ik 2 flessen 1 calorie coke en 2 flessen diet coke (wat is in godsnaam het verschil?) had gekocht in plaats van regular coke en diet coke, ging het allemaal prima. De mensen uit de klas kennen elkaar allemaal goed. ik voel me altijd een beetje een buitenstaander, maar ik had me leuk aangekleed en opgemaakt en ik had er zin in! Sunny (de koosnaam van onze auto) had echter wat minder zin in een dinnerparty. Hij wilde niet weg van de parkeerplaats bij de Winn Dixie. Gelukkig wist een voorbijganger na lang klungelen de auto weer aan de praat te krijgen. Nadat ik ook de weg niet kon vinden in het donker en eerst drie rondjes had gereden rond de campus kwam ik een uur te laat aan op de dinnerparty.

Het meisje dat me uitgenodigd had was blijkbaar blij me te zien; overdreven hartelijk gaf ze me zo'n typisch Amerikaanse megahug. Ik was er. De volgende stap was de jarige feliciteren, ik had alleen geen flauw idee wie het was. Ik kende maar drie namen van de mensen uit mijn klas. Annie fluisterde me in om wie het ging en ik gaf de jarige een soort hugkus. Althans, ik gaf haar twee zoenen en zij gaf me een hug. Heel ongemakkelijk, ik had het idee dat de hele kamer me aanstaarde (en dat deed iedereen waarschijnlijk ook). Op naar het volgende project: iets te eten zien te krijgen. Iedereen had een plekje gevonden aan tafel en de enige plek waar ik terecht kon was ergens in een hoekje op een grote ongemakkelijke kruk. Daar dat ik dan eindelijk op een Amerikaans 'zitfeestje'.

John -tot dan toe de aardigste jongen uit de klas- zat bij mij aan tafel. "Een goede prooi om een conversatie mee te starten" dacht ik. "So John, I had lunch with Dr. Churchill the other day and he told me that you're planning to go to the Amsterdam filmfestifal?" Ik had geen slechtere openingszin kunnen bedenken. "What?! You've had a date with Dr. Roberts?" schaterden John en Dan. Ze bleven eindeloos grappen en iedere aanwezige gast werd van de roddel op de hoogte gesteld. "Hey Michelle, do you know that Rooleen attracts well-educated, older guys?"

Ik besloot de rest van de avond me maar bezig te houden met wat 'rustigere' types in de kamer. "De nerds zijn misschien saai, maar ze zetten je in elk geval niet voor schut" bedacht ik me. Zo stelde ik me een beetje op de achtergrond op en besteedde ik rest van de avond met 'nerdhoppen' (Nerds moeten immers ook wel eens naar de WC en dan moet je toch een nieuw slachtoffer vinden).

Hostess Annie was nog steeds overdreven aardig. Ze gaf me een rondleiding door haar huis, nodigde me uit voor een feest en wilde me zelfs meenemen naar de woonplaats van haar zusjes in Georgia. Ik had Annie twee keer eerder gesproken na college, ik weet dus eigenlijk helemaal niets van haar (en zij sowieso niet van mij, want ze praat alleen over zichzelf). Ik vond altijd al een beetje vreemd, maar toen ze vertede dat ze naar een gave rockparty was geweest waar allemaal lesbo's waren begon me iets te dagen.

John vond het nodig om zich met zijn kinderkeyboard te vervelen tijdens het enige leuke gesprek dat ik die avond voerde. Ik was met een Candees over offpiste skien aan het praten toen hij had ontdekt dat hij het "attentie passagiers" deuntje van Schiphol op het keyboard na kon doen. Voor de grap zei ik "Attention, all passengers flying with KLM to Tokyo.." John vond het geweldig!!! Zo geweldig dat hij het aan iedereen moest showen. Vooral mijn accent vond bij briljant. Hij speelde, ik moest omroepen -met een zo groot mogelijk accent- en vervolgens lagen alle toeschouwers op de grond van het lachen. De eerste drie keer vond ik mezelf nog wel "kinda funny", maar de vierde keer voelde ik me eigenlijk heel erg voor lul gezet. John wilde maar niet stoppen en bij de vijfde keer week ik met opzet af van mijn tekst: "Attention to all passengers, John Jensen should cut the crap now!"

Dat was de druppel! Na nog wat gesocialize en wat hugs voor de (Amerikaanse) vorm besloot ik om 22:30u de party te verlaten. Annie "let me out" met de bekende overdreven hug en een "I really want to talk to you more and I really want to know you better, we should hang out more often".

Gelukkig had Sunny het ook gehad met de party. Zonder startproblemen reden we snel weg. Onderweg kreeg Sunny nog een 'kusje' van een gestresste pizzakoerier, maar gelukkig was er geen schade.. Wat een bizarre avond!